Η αυταρχικότητα των τούρκων δυναστών προσπάθησε να εξαλείψει τη δυναμωμένη από το αίμα των διωγμών Χριστιανική θρησκεία. Αλλοτριωμένη ψυχικά από έναν απάνθρωπο θρησκευτικό φανατισμό, προσπάθησαν να επιβάλλουν τη θρησκευτική πλάνη του Ισλάμ σ΄ όλους τους υπηκόους τους με τρόπο απεχθή και βίαιο.

Δεν ήταν λίγοι οι Έλληνες του Πόντου, που προσπαθώντας να αποφύγουν την ταπείνωση της αλλαξοπιστίας, επέλεξαν να εγκαταλείψουν τα μέρη τους προχωρώντας προς τις νότιες ακτές της Ρωσίας και τη Γεωργία. Άλλοι πάλι, αρνούμενοι να υποστούν έναν τέτοιο εκπατρισμό χάριν της τουρκικής βιαιότητας, προτίμησαν ν’ ακολουθήσουν έναν διαφορετικό δρόμο : συμβιβάστηκαν επιφανειακά – μα ποτέ στη συνείδηση τους – με τη νέα θρησκεία και προχώρησαν υποκριτικά στο Μωάμεθ. Ορισμένοι απ’ αυτούς εξοικειώθηκαν με τη νέα λατρεία στο πέρασμα των αιώνων και έβγαλαν απογόνους Μουσουλμάνους. Πολλοί όμως διατήρησαν κρυφά αναμμένη τη φλόγα της Χριστιανικής τους πίστης, περιμένοντας υπομονετικά την ευκαιρία για ν’ αποκαλυφθούν. Οι κύριες περιοχές όπου ζούσαν οι Κρυπτοχριστιανοί ήταν 3: α) η περιοχή Οφ. Β) η περιοχή Τόνιας. γ) η περιοχή Κρώμνης. Στην τελευταία η αποκάλυψη τους έγινε μαζικά το 1856 με το Χάττι Χουμαγιούν. Μονάχα οι κάτοικοι του χωριού Σταυρίν καθυστέρησαν στην αποκάλυψη τους, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι αργότερα να μην τους αναγνωρίζουν το δικαίωμα.