Βιογραφικό Σημείωμα Αριστοτέλη Λαχανόπουλου του Νικολάου και της Κυριακής το γένος Σπυρίδωνος και Σοφίας Χειμωνίδου, συν/χου δικηγόρου κατοίκου Βέροιας.
Γεννήθηκα στις 12 Απριλίου 1932 στο αμιγές προσφυγικό-ποντιακό χωριό, Μικρή Σάντα Ημαθίας, από γονείς γεωργοκτηνοτρόφους.
Εφοίτησα στο μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο του χωριού και απεφοίτησα το έτος 1946 με βαθμό απολυτηρίου εννέα (9) άριστα και διαγωγή Κοσμιοτάτη.
Στο διάστημα της γερμανικής κατοχής έκλεισε το σχολείο για δύο χρόνια και γι’ αυτό απεφοίτησα σε ηλικία 14 ετών.
Στο διάστημα αυτό των δύο ετών ασχολήθηκα με τους γονείς μου στις γεωργοκτηνοτροφικές εργασίες όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου. Εργάστηκα ως ποιμένας σε γαλοπούλες, γουρούνια, ζυγούρια, κατσίκια και αγελάδες.
Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, όπου σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήταν οργανωμένοι στο ΕΑΜ (=Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), ΕΠΟΝ(=Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων) και στον ΕΛΑΣ (=Ελληνικός Απελευθερωτικός Στρατός), ήμουν οργανωμένος αρχικά στα Αετόπουλα και στη συνέχεια σε ηλικία 12 ετών εντάχθηκα στην ΕΠΟΝ. Αγωνίσθηκα ως σύνδεσμος μεταφοράς εγγράφων του ΕΑΜ από τη Μ. Σάντα σε στελέχη της Λευκόπετρας, Καστανιάς και Βέροιας.
Το Σεπτέμβριο του 1946 ύστερα από γραπτές εξετάσεις μπήκα στο Γυμνάσιο Βέροιας από όπου αποφοίτησα τον Ιούνιο του 1952, με βαθμό Λίαν Καλώς και διαγωγή Κοσμιοτάτη.
Την ίδια χρονιά συγκέντρωσα τα δικαιολογητικά για να λάβω μέρος στις εισαγωγικές εξετάσεις της στρατιωτικής Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Θες/νίκης, πλην δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να λάβω μέρος στον διαγωνισμό διότι το Τμήμα Ασφαλείας δεν μου έδωσε το πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης που ήταν απαραίτητο δικαιολογητικό για τη συμμετοχή μου στο διαγωνισμό εισαγωγής στην εν λόγω σχολή. Αναγκάστηκα λόγω οικονομικών δυσχερειών να εργασθώ επί ένα χρόνο σε διάφορες εργασίες, κυρίως οικοδομικές και τον επόμενο χρόνο 1953 έδωσα εξετάσεις και μπήκα στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θες/νίκης, εργαζόμενος ταυτόχρονα ως ανειδίκευτος εργάτης σε οικοδομικές εργασίες για να αντιμετωπίσω τα έξοδα των σπουδών μου, Αποφοίτησα το Φεβρουάριο του 1959 με βαθμό ¨Λίαν Καλώς¨. Ως φοιτητής εντάχθηκα στην Οργάνωση της ΕΦΕ (Επιμορφωτική Φοιτητική Ένωση) και συμμετείχα σ’ όλα τα συλλαλητήρια για το Κυπριακό πρόβλημα.
Το 1953 μαζί με μια μικρή ομάδα ιδρύσαμε το σύλλογο Απόφοιτων του Γυμνασίου Βέροιας με σημαντική πολιτιστική δραστηριότητα.
Το 1955 μαζί με τρεις συμφοιτητές αποφασίσαμε την ίδρυση Ποντιακού Σωματείου. Πραγματοποιήσαμε μία συνέλευση στο επί της Πλατείας Ωρολογίου καφενείο του Αλέξανδρου Δαμιανίδη
και ελήφθη απόφαση ίδρυσης ποντιακού σωματείου με την επωνυμία «Εύξεινος Λέσχη». Επιμελήθηκα προσωπικά για τη συγκέντρωση του απαραίτητου αριθμό υπογραφών προκειμένου να προχωρήσουμε στην αναγνώριση του σωματείου από το Πρωτοδικείο Βέροιας. Είμαι ο νεότερος και ο μόνος επιζών από τα 26 ιδρυτικά μέλη και την προσωρινή διοικούσα επιτροπή καθώς και το απαιτούμενο πρακτικό της ιδρυτικής πράξεως. Εχρημάτισα επί πολλά έτη μέλος του διοικητικού συμβουλίου και επί τέσσερα χρόνια γενικός γραμματέας με προέδρους τους αείμνηστους Μωυσή Χειμωνίδη, συνταξιούχο φιλόλογο και Ιωάννη Φωτιάδη συν/χο δημοδιδάσκαλο.
Τον Ιούλιο του 1958 παρουσιάσθηκα στην Κόρινθο για να εκπληρώσω την στρατιωτική μου θητεία.
Κατατάχθηκα ως ΥΕΑ (Υποψήφιος Έφεδρος Αξιωματικός) πλην λόγω πολιτικού φρονήματος δεν έγινα αξιωματικός (δόκιμος) και έλαβα την Ειδικότητα «γραφεύς πεζικού». Υπηρέτησα με την ειδικότητα αυτή στο 504 Τ.Π. στο στρατόπεδο Καμπάνη του Κιλκίς. Από το Κιλκίς μετατέθηκα στο 3ο ΛΒΟ(Λόχος Βαρέων όπλων), στη Βέροια με διοικητή τον ήδη Ισοβίτη Νικόλαο Ντερτιλή δολοφόνο μαθητή γυμνασίου στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αυτός ο βάρβαρος φασίστας, μου έβγαλε από το γραφείο και σ΄ όλο το υπόλοιπο χρόνο της στρατιωτικής μου θητείας εργαζόμουνα ως οικοδόμος στην κατασκευή του μαντρότοιχου του στρατοπέδου του 3ου συντάγματος Ρίμινι στους στρατώνες της Βέροιας.
Απολύθηκα από το στρατό ον Απρίλιο του 1960 και γράφτηκα στο δικηγορικό σύλλογο Βέροιας ως ασκούμενος δικηγόρος και ως δικηγόρους τον Μάρτιο του 1963.
Μετά τις βουλευτικές εκλογές βίας και νοθείας του 1961 μαζί με τους άλλους νέους πρωτοστάτησα στην ίδρυση της ΟΝΕΚ(Οργάνωση Νέων ένωσης Κέντρου) και ανέλαβα την προεδρεία.
Περιόδευσα με άλλους νέους της Οργάνωσης σχεδόν σ’ όλα τα χωριά του Νομού Ημαθίας για την τόνωση του δημοκρατικού φρονήματος του τρομοκρατημένου λαού από την τρομοκρατία που ασκούσαν ΕΑ (Τάγματα Εθνικής Ασφάλειας), σ’ όλη κυρίως την ύπαιθρο,. Το κίνημα αυτό το ονόμασε ¨Ανένδοτο αγώνα» ο γέρος της Δημοκρατίας Γεώργιος Παπανδρέου.
Το 1963 ιδρύω τον Αγροτικό Σύλλογο Βέροιας με παραρτήματα στα περισσότερα χωριά του νομού Ημαθίας και εκλέγομαι ο πρώτος πρόεδρος.
Περιοδεύω στα περισσότερα χωριά για τη δημιουργία τμημάτων-παραρτημάτων και οργάνωσα με συνεργάτες μου το τελματωμένο και διαβρωμένο από τα πολιτικά κόμματα συνεταιριστικό κίνημα στον νομό Ημαθίας. Εγγράφομαι ως μέλος στον αγροτικό συν/μό Μ. Σάντας, εκλέγομαι αντιπρόσωπός του στην Ένωση Γεωργικών συν/σμών Βέροιας από την οποία εκλέγομαι αντιπρόσωπος της στην ΚΥΔΕΠ (Κεντρική Υπηρεσία Διαχείρισης Εγχώριων Προϊόντων). Με εκλογές που γίνονται στην ΚΥΔΕΠ εκλέγομαι με μεγάλη πλειοψηφία μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και στην κατανομή των αξιωμάτων εκλέγομαι μέλος της πενταμελούς εκτελεστικής επιτροπής με διευρημένα καθήκοντα και εξουσίες. Με την ιδιότητα μου αυτή συμμετέχω σε αποστολή είκοσι (20)μελών στην Νότια Γαλλία με πρόσκληση και δαπάνες του ΟΟΣΑ(Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης.
Στη Γαλλία παραμείναμε βάσει του εκπαιδευτικού προγράμματος 27 μέρες με επισκέψεις και σεμινάρια στις αγροκτηνοτροφικές εγκαταστάσεις και εκμεταλλεύσεις ανθοκομίας, οινοποιίας, αρωματοποιίας, γαλακτοβιομηχανίες) με συνοδούς και εκπαιδευτές Γάλλους ειδικούς για κάθε τομέα και ενημέρωσή μας από τον Έλληνα Γεωπόνο, Καβούρ από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου που μας συνόδευε εκ μέρους του Υπουργείου Γεωργίας.
Κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας 1967-1974 συμμετείχα σε διάφορες επιτροπές και αντιδικτατορικές-αντιστασιακές οργανώσεις κυρίως όμως με την οργάνωση του Χριστόφορου Στράτου με τον οποίον μου συνέδεε και στενή φιλία από την Εταιρία Ελληνικών Σπουδών προδικτατορικά της οποίας ήταν ιδρυτής και πρόεδρος και εγώ πρόεδρος του τοπικού τμήματος Ημαθίας.
Περιέπεσα στην δυσμένεια των διωκτητικών αρχών της δικτατορίας του Τμήματος Ασφαλείας Βέροιας και τον Ιούλιο του 1973 μου αφαίρεσαν το διαβατήριο.
Το 1974 με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας εντάχθηκα στην ομάδα των Νέων Πολιτικών Δυνάμεων της Ένωσης Κέντρου και διορίσθηκα μέλος της νομαρχιακής επιτροπής Βέροιας.
Στο δημοψήφισμα για τη λύση του πολιτειακού το έτος 1974 διορίσθηκα από την Κεντρική Επιτροπή του αντιμοναρχικού αγώνα επόπτης στο νομό Ημαθίας. Περιόδευσα με πολλά μέλη αντιβασιλικών σ’ όλα τα χωριά Ημαθίας ενθαρρύνοντας τον κόσμο να εκφραστεί στο δημοψήφισμα κατά του θεσμού της Βασιλείας.
Όταν το 1975 οι τέσσερεις βουλευτές από την Ομάδα των Νέων πολιτικών Δυνάμεων 1. Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, 1, Δημήτρης Τσάτσος, 3. Χαράλαμπος Πρωτόπαπας και 4. Αναστάσιος Μήνης διεφώνησαν με τον Γεώργιο Μαύρο, πρόεδρο της ΕΚ και απεχώρησαν από το κόμμα, παραιτήθηκα από την Ν.Ε. της Ε.Κ. και μαζί με αυτούς και άλλους συντρόφους συμμετείχα στη ιδρυτική διάσκεψη στο ξενοδοχείο ΠΑΡΚ τη Αθήνας, όπου ιδρύσαμε το κόμμα Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας στο οποίο εκλέχθηκα μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.
Στις εκλογές του 1977, παρά τις αντιρρήσεις και ενστάσεις μου, με φορτική πίεση του Γεώργιου Μαγκάκη και Δημητρίου Τσάτσου, που μου επισκέφθηκαν στο δικηγορικό μου γραφείο στη Βέροια, κατέβηκα υποψήφιος βουλευτής της Συμμαχίας των Αριστερών και προοδευτικών Δυνάμεων. Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος αυτού που δεν εκλέχτηκαν ούτε οι πρόεδροι των πέντε συνεργαζόμενωνκομμάτων και κινήσεων ΕΔΑ-Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία- ΚΚΕ εσωτερικού –Χριστιανική Δημοκρατία και Σοσιαλιστική Πορεία), πρωτοστάτησα στη διάλυση της Σοσιαλιστικής πρωτοβουλίας και την ένταξη των επωνύμων στελεχών στα υπάρχοντα Δημοκρατικά κόμματα.
Ποτέ δεν διέκοψα το δικηγορικό Λειτούργημα και το 1978 εκλέχτηκα σύμβουλος στο δικηγορικό Σύλλογο Βέροιας κι αντιπρόεδρος του Δ.Σ. και προϊστάμενος πειθαρχικού Συμβουλίου.
Το 1998 μετά από δύο εγχείρησης στην καρδιά και μία στο κεφάλι υπέβαλα την παραίτησή μου και παρέδωσα το γραφείο μου στον δικηγόρο γιο μου Αντώνιο Λαχανόπουλο,ήδη υποθηκοφύλακα και προϊστάμενο του κτηματολογικού γραφείου Βέροιας.
Στις 17 Μαΐου 1964 παντρεύτηκα την Αλίκη Ψιψίκα του Αντωνίου και της Αφροδίτης και από το γάμο αυτό αποκτήσαμε δύο παιδιά τον Αντώνη που γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1966 και το Νίκο που γεννήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1975.
Βέροια 27 Οκτωβρίου 2012